Σε επικοινωνία που είχαν στελέχη των Πράσινων με τον γνωστό συγγραφέα και ακτιβιστή της κοινωνικής οικολογίας στις ΗΠΑ, Brian Tokar, λάβαμε από μέρους του ένα σημείωμα για τις αμερικανικές εκλογές, ως προανάκρουσμα της συμμετοχής του σε τηλεδιάσκεψη του GreenWave. Οι Πράσινοι των ΗΠΑ δίνουν ένα σκληρό και άνισο αγώνα -κόντρα στον αποκλεισμό τους από τα debate κι από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, αλλά και κόντρα στις προσπάθειες ορισμένων κύκλων να τους αποκλείσουν από τις κάλπες επιμέρους πολιτειών- για ένα θετικό αποτέλεσμα στις προεδρικές εκλογές, που θα μπορέσει να δώσει στους προοδευτικούς πολίτες τη δυνατότητα να εκφραστούν στην κάλπη πέρα από το στείρο διπολισμό, αλλά και θα εξασφαλίσει και τη συγκρότησή τους ως τρίτου πόλου στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας, απέναντι στους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς.
Η υποψηφιότητα των Howie Hawkins και Angela Walker έχει συσπειρώσει σειρά συλλογικοτήτων του προοδευτικού χώρου γύρω από μια ριζοσπαστική και συνάμα ρεαλιστική κι εφαρμόσιμη ατζέντα και φιλοδοξεί να αποτελέσει τη μαγιά για ακόμα πιο ισχυρή και ενωτική έκφραση των πράσινων και οικολογικών ιδεών την επόμενη μέρα. Σε αυτό τους τον στόχο, χωρίς να ταυτίζουν τους δύο κεντρικούς αντιπάλους, οι Πράσινοι της Ελλάδας συμπαραστέκονται στους Αμερικάνους συντρόφους τους.
Ο Brian Tokar για τις αμερικανικές εκλογές
Η κατακραυγή που ξεσηκώθηκε ενάντια στην προεδρία του Trump συσκότισε τις απόψεις πολλών ανθρώπων αναφορικά με την εντυπωσιακή ομοιομορφία της πολιτικής των ΗΠΑ, ειδικά όσον αφορά τις εξωτερικές υποθέσεις. Για παράδειγμα, ενώ ο Trump ήταν που θεωρητικά αποσύρθηκε από την συμφωνία του Παρισιού του 2015 για την απάλυνση της κλιματικής αλλαγής (μια απόφαση που σχεδιάζεται να υλοποιηθεί αμέσως μετά τις εκλογές), οι προηγούμενες κυβερνήσεις και των δύο μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων, εμπόδισαν έντονα τις διεθνείς συζητήσεις για το κλίμα. Για παράδειγμα ο Barack Obama και η πρώτη υπουργός του, των εξωτερικών, Hillary Clinton, έπαιξαν ένα κεντρικό ρόλο και ενορχήστρωσαν την προσπάθεια να καταλήξει η διαδικασία των διαπραγματεύσεων του ΟΗΕ στην απόφαση ότι η μείωση των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου θα έπρεπε να είναι εθελοντική και όχι υποχρεωτική.
Υπήρξε επίσης μια ομοιομορφία και συνέχεια της πολιτικής των δημοκρατικών και ρεπουμπλικάνων προέδρων, σχετικά με τις διεθνείς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, τόσο γενικά όσο και ειδικότερα στην επιθετική πολεμική στάση των ΗΠΑ παγκόσμια. Από τη μια μεριά οι δημοκρατικοί έτειναν να ευνοούν τη διεθνή διπλωματία, για παράδειγμα εργάστηκαν για τη συμφωνία που αφορούσε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν για το οποίο έγινε διαπραγμάτευση κάτω από την αιγίδα του Obama και του δεύτερου κατά σειρά υπουργού του των εξωτερικών JohnKerry. Ταυτόχρονα όμως υφίστανται έντονη πολιτική πίεση από το εσωτερικό για να επιβεβαιώσουν την αφοσίωσή τους στη συνεχιζόμενη στρατιωτική κυριαρχία των ΗΠΑ, ειδικά στην Μέση Ανατολή και την ανατολική Ασία.
Ενώ ο Joe Biden φαινόταν μερικές φορές σαν μια προσεκτική φωνή κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Obama, υπάρχουν αιτίες για να ανησυχούμε ότι θα κυριαρχήσουν περισσότερα «γεράκια» αν εκλεγεί πρόεδρος. Γνωρίζουμε ότι οι δημοκρατικοί από το 1960 πιέζονταν να συμμορφωθούν με το δόγμα της άσκησης στρατιωτικής επιρροής και να αποφύγουν οτιδήποτε θα έδινε την εντύπωση ότι είναι στρατιωτικά αδύναμοι. Ενώ μπορούμε να προβλέψουμε ότι θα υπάρξει μια περισσότερο ορθολογική δέσμευση αναφορικά με τα παγκόσμια ζητήματα με πρόεδρο τον Biden, ξέρουμε ότι θα αντιμετωπίσει συνεχόμενες εκκλήσεις από την ελίτ για να αποκηρύξει την αριστερά, να υποστηρίξει τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές και να συνεχίσει να παρουσιάζει τον εαυτό του ως μια δι(α)κομματική φωνή για την πολιτική ενότητα. Ιστορικά όλα τα προηγούμενα σήμαιναν πάντα την αποδοχή των μύθων που προωθούν την αμερικανική εξαιρετικότητα/μοναδικότητα και τη διεκδίκηση της αμερικανικής στρατιωτικής υπεροχής, αμφότερα θέματα που προκαλούν σοβαρή ανησυχία
Ο Brian Tokar είναι ακτιβιστής και συγγραφέας, διδάσκει Περιβαλλοντικές Σπουδές στο πανεπιστήμιο του Vermont, ενώ είναι μέλος του συμβουλίου της οργάνωσης 350Vermont. Διδάσκει επίσης στο Ινστιτούτο Κοινωνικής Οικολογίας, όπου υπηρέτησε ως διευθυντής από το 2008 έως το 2015. Είναι συγγραφέας των βιβλίωνThe Green Alternative (1987, αναθεωρημένη έκδοση το 1992), Earth for Sale (1997), και Toward Climate Justice: Perspectives on the Climate Crisis and Social Change (2010, αναθεωρημένη έκδοση το 2014). Επιμελήθηκε επίσης τρεις τόμους για την βιοτεχνολογία και θέματα τροφής. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το Climate Justice and Community Renewal: Resistance and Grassroots Solutions (Routledge, 2020), μια διεθνής συλλογή άρθρων για τις απαντήσεις που δίνονται από τους απλούς πολίτες στο θέμα της κλιματικής κρίσης παγκόσμια, την οποία συλλογή επιμελήθηκε με την Tamra Gilbertson.
Bria Tokar about the elections in the US
The unique outrages of the Trump presidency have clouded many people’s view of the striking continuities in US policy, especially with respect to international affairs. For example, while Trump has nominally withdrawn the US from the 2015 Paris Agreement on climate mitigation (a decision scheduled to go into effect just after the US election), past administrations from both major political parties have played a largely obstructive role in international climate talks. For example, Barack Obama and his first Secretary of State (the American term for foreign minister), Hillary Clinton, played a central role in orchestrating the shift from mandatory to voluntary reductions in greenhouse gas emissions in the UN negotiations process.
There has also been much continuity between Republican and Democratic administrations with respect to international engagements more generally, and especially the aggressive military posture of the US around the world. On one hand, Democrats tend to favor international diplomacy, for example the Iran nuclear deal that was negotiated under the leadership of Obama and his second Secretary of State, John Kerry. But they are also under tremendous domestic political pressure to affirm their commitment to continued US military dominance, especially now in the Middle East and in East Asia.
While Joe Biden was sometimes viewed as a voice of caution during the Obama presidency, there is cause for concern that more ‘hawkish’ (i.e. militarily aggressive) elements will prevail if he is elected president. We know that Democrats since the 1960s have been pressured to defer to military influence and avoid any perceptions of military ‘weakness.’ While we can anticipate a more rational engagement with global issues under a Biden presidency, we know he will face continuing calls from elite circles to disavow the left, sustain neoliberal economic policies, and keep positioning himself as a bipartisan voice for political unity. Historically, that has always meant accepting myths of American ‘exceptionalism’ and asserting American military superiority, both matters of grave concern.
Brian Tokar is an activist and author, a lecturer in Environmental Studies at the University of Vermont, and a board member of 350Vermont as well as the Institute for Social Ecology, where he served as Director from 2008-2015. He is the author of The Green Alternative (1987, Revised 1992), Earth for Sale (1997), and Toward Climate Justice: Perspectives on the Climate Crisis and Social Change (2010, Revised 2014), and he has also edited three volumes on biotechnology and food issues. His latest book is Climate Justice and Community Renewal: Resistance and Grassroots Solutions (Routledge, 2020), an international collection on grassroots climate responses, coedited with Tamra Gilbertson.
