Οι καταστροφικές πυρκαγιές αποκάλυψαν, για άλλη μια φορά, σε όλους, πόσο απροετοίμαστη είναι η πολιτεία στον τομέα της δασοπροστασίας, ιδιαίτερα σε σχέση με την πρόληψη τους. Δυστυχώς, ο δημόσιος διάλογος στράφηκε πάλι σε βιαστικές απόψεις που επικεντρώνονται σε προτάσεις για αύξηση των εναερίων μέσων πυρόσβεσης και σε μια αφηρημένη επίκληση στην κλιματική κρίση. Όλα αυτά είτε για να προβληθεί η εναντίωση στην κυβερνητική πολιτική αναπαράγοντας συχνά το ίδιο μοντέλο δασοπυρόσβεσης (βασισμένο στην καταστολή) που μας έχει φτάσει ως εδώ είτε για να δικαιολογηθούν οι εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης.
Το ζήτημα της προστασίας και διαχείρισης της φύσης δεν κερδίζει τίποτε από αυτού του είδους τις παραπλανητικές προσεγγίσεις. Ως Πράσινοι -Οικολογία, έχουμε, παρουσιάσει τα βασικά σημεία που απαιτείται να επικεντρωθεί η πολιτεία για να χαράξει μια πολιτική ενάντια στις δασικές πυρκαγιές με σημαντικότερα: (α) την αλλαγή κατεύθυνσης από την καταστολή στην πρόληψη (με τη χρηματοδότηση δράσεων πρόληψης), (β) την οικοσυστημική προσέγγιση προστασίας αντί για την ιεράρχηση προστασίας με προτεραιότητα στον άνθρωπο και στις περιουσίες (γ) τη δημιουργία ενός Ενιαίου Φορέα Δασοπροστασίας και του Δασοπυροσβεστικού Σώματος.
Ακόμη περισσότερο πιστεύουμε ότι το πρόβλημα των πυρκαγιών θα πρέπει να πάψει να αντιμετωπίζεται ξεκομμένο από τα υπόλοιπα ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητά μας και την ποιότητα ζωής μας.
Σήμερα η Αττική έχει πληγεί ανεπανόρθωτα ειδικά από τις πυρκαγιές της τελευταίας επταετίας που ήρθαν να συμπληρώσουν τις -επίσης- καταστροφικές πυρκαγιές πριν 15 χρόνια (Πάρνηθα 2007, Πεντέλη 2009). Η υποχώρηση του φυσικού περιβάλλοντος σε συνδυασμό με τους έντονους και παρατεταμένους καύσωνες, μας δείχνουν ότι πρέπει να αλλάξουμε άρδην το μοντέλο διαχείρισης, άμεσα, ειδικά στην μητροπολιτική περιφέρεια Αττικής. Αυτό απαιτεί μια στρατηγική επέκτασης του πράσινου μέσα, γύρω και έξω από τον αστικό ιστό και την αυστηρή οριοθέτηση οικισμών και οικιστικών χρήσεων.
Σήμερα οι πόλεις, σε όλο τον κόσμο, βάζουν τη φύση μέσα στον ιστό τους ελευθερώνοντας ρέματα, δημιουργώντας πλατείες – δάση, διαμορφώνοντας πράσινες διαδρομές και αυξάνοντας την κάλυψη τους από φυσικό έδαφος. Αντίθετα, στη χώρα μας είναι νόμιμη η εκτός σχεδίου δόμηση, τα ειδικά χωροταξικά και τα φαραωνικά σχέδια real estate, η τουριστική μονοκαλλιέργεια και η απόλυτη κυριαρχία των οδικών μεταφορών μεγάλου καταναλωτή του δημόσιου χώρου.
Στη χώρα μας, η φύση αντιμετωπίζεται ως κίνδυνος, δημιουργούνται ξεροί τάφροι γύρω από τις κατοικίες, στο όνομα της πυροπροστασίας, καταστρέφεται η παρόδια υψηλή βλάστηση βάσει αμφιλεγόμενων αντιπυρικών οδηγιών, δημιουργείται οδικό δίκτυο περισσότερο με στόχο την προώθηση της αυθαίρετης δόμησης παρά την δασοπυρόσβεση. Τελευταία στοχοποιούνται, μετά τα πεύκα, και τα ρέματα τα μόνα φυσικά κλιματιστικά των πόλεων που βράζουν! Πρόκειται για λογικές που κινδυνεύουν να εξαφανίσουν τη φύση ολοκληρωτικά από την Αττική.
Δεν μπορούμε πλέον να αγνοήσουμε τον ελέφαντα που βρίσκεται στο δωμάτιο που δεν είναι άλλος από τη συνεχή επέκταση της Αττικής τις τελευταίες δεκαετίες με άναρχο τρόπο, εις βάρος δασών και αγροτικών εκτάσεων. Δεν ξεχνάμε ότι όλα αυτά γίνονται με τη συνενοχή των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων που επιδίωξαν πολλές φορές να αναθεωρήσουν το άρθρο 24 του συντάγματος, ενώ προωθούσαν πάντα οικοδομικά συμφέροντα (μικρά και διάχυτα ή μεγάλους real estate developers) εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος. Πράγματι την περίοδο που κάηκε το 37% της Αττικής, η πολιτεία έδειξε ξεκάθαρα ότι έχει την πολιτική βούληση να αποχαρακτηρίσει οτιδήποτε αιτηθεί ο οποιοσδήποτε (οικιστικές πυκνώσεις, εκχερσωμένα δάση, δασωμένοι αγροί κοκ).
H Αττική έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της φέρουσας ικανότητας της. Η δημογραφική της στασιμότητα και τα κενά κτίρια δεν δικαιολογούν την αστική επέκταση της.
Γι’ αυτούς τους λόγους θα πρέπει να αποφασίσουμε να διαμορφώσουμε ένα στρατηγικό σχέδιο ανάκαμψης του φυσικού περιβάλλοντος στην Αττική, που θα περνά από την απαγόρευση της εκτός σχεδίου δόμησης, την εφαρμογή των τελεσίδικων αποφάσεων κατεδάφισης σε δάση, αιγιαλούς και ακτές, το πάγωμα όλων των επεκτάσεων και των real estate development και γενικά τη θέσπιση στόχων προστασίας και αύξησης του φυσικού περιβάλλοντος σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.
Η Αττική πρέπει να αναπνεύσει.
